Nie ma w tym zdaniu mądrości wieków, ale jest w tym tyle bolesnej życiowej prawdy, że chcesz ją zapamiętać, zapisać i nigdy nie zapomnieć. Oczywiście, jeśli masz mniej niż 50 lat. Po 50 latach poruszanie nim duszy jest prawie bezużyteczne, a nawet szkodliwe.
To nie jest cytat mędrca, filozofa czy psychologa o tym, jak żyć tym życiem. To zdanie bohatera serialu „Cichy świadek”, które usłyszałem i od razu spisałem, bo uderzyło mnie w serce. Ponieważ położył się na już zapłodnionej glebie od mąk, rzutów i doświadczeń związanych z kryzysem mojej osobistej epoki.
Zresetuj życie do ustawień fabrycznych
Powszechnie przyjmuje się, że notoryczny kryzys wieku średniego, a także chęć zmiany życia, zaczynając od nowa, są charakterystyczne dla ludzi niespokojnych, nieco nieszczęśliwych, niezadowolonych. Ale w moim środowisku obserwuję, że nawet w szczęśliwych rodzinach w tym okresie następuje poszukiwanie nowego ja i próba przeformatowania ich zwykłego życia.
Wiesz, jak w glitchowanych gadżetach, które muszą zostać zresetowane do ustawień fabrycznych, aby usunąć wszystkie zainstalowane programy, wyczyścić pamięć i tylko wtedy mogą działać jak poprzednio. Dla jednych to, co ładowano do niego latami, jest cenne, dla innych jest to niebezpieczny i trujący balast obniżający wydajność.
Zaczyna się późno, szybko się kończy
Okres 30 i 50 lat to czas na ostatnie uderzenie, które uczyni życie jakościowo lepszym, nadając mu nowe znaczenie na pozostałe lata.
To ostatni okres, w którym możesz urodzić dziecko i mieć czas na doprowadzenie go do dorosłości.
To ostatni okres, w którym możesz zerwać ze starą pracą i pogrążyć się w nowej działalności, całkowicie oddając się jej jako sprawa życia.
To ostatni okres, kiedy można wyjść z przestarzałych związków i mieć czas na rozpoczęcie nowych, w pełni zanurzając się w nich ze wszystkimi radościami życia (jeśli wiesz o co mi chodzi).
Cytat „W wieku 40 lat życie dopiero się zaczyna” jest bliższy prawdy niż „50 to nowa trzydziestka”. I to nie jest ageizm, ale adekwatne postrzeganie rzeczywistości. Nawet jeśli optymiści zostawią sobie (lub nas wszystkich) kolejne 30 lat życia po 50.
W wieku 40 lat zaczyna się życie, ale potem zaczyna się kończyć. Dlatego lepiej wchodzić w ostre zakręty, jeśli nie w młodości, to we wczesnej dojrzałości. W końcu znaczenie nie tkwi w samym zakręcie, ale w drodze, do której przekierowuje. I lepiej, żeby była długa, szeroka i bez dziur.
