Jako dziecko byłem ściśnięty, notoryczny i strasznie niepewny. Nie wiedziałem, kim jestem, histerycznie szukałem siebie, więc biegałem w każdy możliwy sposób i często zmieniałem pismo odręczne. Zauważyła to nauczycielka języka rosyjskiego: nie rozpoznała mojego zeszytu, wpadając w odrętwienie od liter, które gwałtownie cofało. Będąc w swoim życiu dobrą psychologiem, poprosiła mnie, żebym przyszedł po lekcji. Kiedy podszedłem, powiedziała bardzo delikatnie:
„Kiedy ktoś zmienia pismo odręczne, próbuje się złamać i zmienić swój charakter. Lepiej nie rób tego ponownie. Zaakceptuj siebie takim, jakim jesteś."
Geniusz i doodle
W instytucie, na wykładzie z psychologii, rozmowa dotyczyła pisma ręcznego, a nauczyciel stwierdził, że ludzie z wąskim ogrodzeniem pisma ręcznego prawie zawsze mają zły charakter. Nasz kurs spojrzał na mnie z cichym uśmiechem. Nikt nie mógł nawet ode mnie odpisać, bo moje zeszyty wyglądały jak szaleniec bawi się w nich, twardo, prawie do dziur, rzeźbiąc tam w każdym wierszu prostopadłe ogrodzenie.
Mówi się, że wszyscy wielcy ludzie mają nieczytelne pismo odręczne. W tym przypadku lekarze mogą pochwalić się niespotykanym geniuszem, dostrzeżonym za życia. Ale nauczyciele, niestety! Przecież czytelne pismo to ich święty obowiązek.
Kiedy pracowałem w szkole, zdałem sobie sprawę, jak ciężki jest chleb nauczyciela także dlatego, że trzeba się wykazać jako utalentowany dekoder szkolnych bazgrołów. Już wtedy zauważyłem i generalnie obserwuję w swoim życiu, że pismo kobiet jest przeważnie piękniejsze i bardziej zrozumiałe niż męskie. A jak spotykam mężczyznę z pięknym charakterem pisma, to strasznie mnie to wzrusza. Miałem koleżankę z klasy o bardzo słodkim, równym, smukłym i jednocześnie okrągłym piśmie. Nawiasem mówiąc, był leworęczny.
rozbić bank
Niedawne zakłopotanie w banku skłoniło mnie do tematu pisma ręcznego. Aktualizowałem standardowe dokumenty, wiele rzeczy podpisywałem, ale one... nie zaakceptowany! Powiedzieli, że mój podpis nie wyglądał jak ten na karcie podpisu i z jakiegoś powodu samo pismo było zupełnie inne, więc mogły pojawić się problemy. Musieli przepisać dokumenty, a ja musiałem pisać tak, jak pisałem w starych dokumentach. Wykuwanie własnego pisma to kolejne zadanie, mówię ci!
Podczas gdy pracownik banku drukował dokumenty, powiedziała, że to nie pierwszy raz, kiedy to mieli. I co zaskakujące: ludzie zupełnie przestali pisać odręcznie, więc po dłuższej przerwie od pismo szanowanego przedsiębiorcy przypomina pismo pierwszoklasisty, który właśnie nauczył się „liter napisz inaczej.
Uzdrowienie przez list
Aby uniknąć dalszego zakłopotania w pisowni, postanowiłem podejść do problemu z całą odpowiedzialnością. Zaczęła prowadzić coś w rodzaju pamiętnika z dziewczęcymi myślami, jak rozentuzjazmowane ósmoklasistki, i zaczęła zapisywać sprawy służbowe w notesie zamiast w smartfonie. A uczucie jest niesamowite! Dziwne i zabawne, ale to prawda. Niezwykle przyjemnie jest znowu pisać odręcznie duże teksty. Czujesz się spokojny i spokojny, co ma całkowicie naukowe wytłumaczenie.
Korzyści płynące z pisania na papierze dla zdrowia psychicznego zostały po raz pierwszy omówione przez Jamesa Whitinga Pennebakera, amerykańskiego psychologa społecznego i profesora psychologii na University of Texas w Austin. Został założycielem „terapii pisania”, uznanej przez Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne.
Dalsze badania przeprowadzone przez APA dowiodły, że pismo ręczne nie tylko pomaga przetrwać negatywne doświadczenia emocjonalne, które „wylewają się” na papieru, ale także pomaga złagodzić stres, zmniejszyć lęk, poprawić pamięć, a nawet pomóc w walce z wypaleniem, działając na mózg jako medytacja.
Badania przeprowadzone w Stanach Zjednoczonych na dzieciach i młodzieży z zespołem deficytu uwagi i dysleksją, w po raz kolejny udowodnił bezwarunkowe korzyści płynące z ręcznego pisania tekstu, które pomaga się skupić i zatrzymać lęk.
W badaniu zatytułowanym Pióro jest silniejsze niż klawiatura Pam Muller i Daniel Oppenheimer odkryli, że studenci, którzy ręcznie nagrywają wykłady, lepiej rozumieją materiał niż ci, którzy używają laptop. Ci pierwsi byli głęboko świadomi i łatwo odtwarzali informacje, podczas gdy drudzy mieli bardziej powierzchowną interpretację tego, co wpisali.
Amerykańska trenerka Daphne Gray-Grant (na zdjęciu powyżej) radzi połączyć obie metody pisania. Jako przykład podaje doświadczenia klasyków literatury XX wieku, którzy zamiast komputera mieli maszynę do pisania. Myśląc o fabułach na początkowym etapie, posługiwali się piórem i papierem, podobnie jak wielu współczesnych pisarzy. Robi to sama, uznając skuteczność obu metod w różnych celach. Pisanie na papierze pomaga myśleć, a pisanie przyspiesza pracę, dzięki czemu wynik jest łatwiejszy do odczytania.
Tak więc, przyjaciele, dostajemy podwójne liście!
© Anastasia Sergeicheva
