Moje dzieci, kiedy były małe, nieustannie wyznawały mi swoją miłość, tak po prostu. Czasami nawet mówili: „Ja też cię kocham” i byłam zdziwiona, bo brzmiało to jak odpowiedź na moje wyznanie, ale nic nie powiedziałam. A potem po prostu odpowiedziałem: „I kocham cię jeszcze bardziej”.
Starałam się spisywać wszystkie drobiazgi o moich dzieciach. Pierwsze zęby, pierwsze słowa, pierwsze cudowne czyny, które mnie poruszyły i rozśmieszały. Teraz wyciągam notatki drogie memu sercu, kartkuję je, a niektórych chwil nawet nie pamiętam. A ja się tego wstydzę. Czuję się winny, że zapominam o tym, co kiedyś było tak ważne.
Wydaje mi się, że pamiętam wszystko, co przydarzyło się moim dzieciom, pamiętam jak bawiliśmy się w dzieciństwie, jak głaskałam ich włosy, takie jedwabiste i delikatnie, jak rączki mnie przytulały, jak żałowałam kolejnego otarcia, jak cieszyłam się z nimi przy pierwszych sukcesach, i płakałem z powodu niektórych ich niepowodzeń, jak nie spałem w nocy, gdy moje dzieci chorowały z powodu gorączki, bólu gardła lub nocy koszmar. Wydaje się, że takie noce wcale nie są zapomniane, ale nie. Byłem tam, ale dlaczego tak wiele wspomnień z przeszłości po prostu zniknęło?
Tak, zapominamy o większości tego, co przeżyliśmy. Nawet jeśli ma to związek z naszymi drogimi dziećmi. I te noce też zostaną zapomniane. A także tych, kiedy dzieci po prostu nie mogły spać, a ja głaskałam je po plecach, a one wyznały mi swoją miłość i pocałowały mnie w policzek.
Ich prezenty, słodkie uśmiechy, źle wymówione słowa, rozmowa o czymś magicznym, występy w przedszkolu i szkole. Przysięgaliśmy, że nigdy nie zapomnimy takich chwil, bo są bardzo jasne i zapadają w pamięć.
Czasami myślimy, że nasz mózg jest jak komputer, a wszystkie wspomnienia na pewno trafią do osobnego folderu o nazwie „Ważne”. Jednak w rzeczywistości wszystko jest zupełnie inne. A teraz czuję się winny, że jakoś zapomniałem o czymś, co było tak ważne. Przecież chyba powinienem był później powiedzieć o takich chwilach moim wnukom.
Okazuje się, że nie możesz powierzyć swojemu mózgowi ważnych informacji, albo je wymaże, albo ukryje za innymi wspomnieniami. Jestem mamą, muszę pamiętać wszystkie szczegóły i szczegóły dotyczące moich dzieci, prawda?
To smutne i przygnębiające z powodu takiej straty. I właśnie teraz zdałem sobie z tego sprawę. Chcemy, aby całe dzieciństwo naszych dzieci zostało zapamiętane jak ulubiony film. Ale czasami jeszcze lepiej pamiętamy nasz ulubiony film! Ale dlaczego nie z dziećmi?
Myślę, że wszyscy musimy zrozumieć, że nawet jeśli nie pamiętamy ważnych momentów, to nadal są one nitką, która łączy nas z naszymi dziećmi. Tworzą naszą relację z dziećmi, a te relacje trwają całe życie.
Tak, niektóre szczegóły z przeszłości mogą zostać utracone, ale wszystkie są częścią jednego wielkiego obrazu. Nie widzimy ich pojedynczo, ale jako całość obraz jest dla nas widoczny i jest piękny. Nie pamiętamy wspomnień, ale czujemy z nich emocje.
Dzieci oczywiście też niewiele pamiętają, ale dzięki matczynej czułości i miłości zmieniają się, stają się lepsze i tak tworzy się między nami więź.
Drogie młode mamy oczywiście nie da się utrwalić każdego wspomnienia na papierze, ale warto spróbować to zrobić. A mamom, które mają starsze dzieci, radzę nie rozłączać się tak, jak ja, w chwilach, które gdzieś zniknęły z pamięci. To ważne, aby wszystkie te chwile pozostawiły przyjemny ślad w Twoim życiu i życiu Twoich dzieci! I na pewno też do tego dojdę, do świadomości, do zrozumienia i pozbycia się mojej winy...
Oryginalny artykuł znajduje się tutaj: https://kabluk.me/psihologija/samoe-hudshee-v-materinstve-nevozmozhnost-vspomnit-vse-do-maloj-krohi.html
