Teraz tak często mówią o ogólnych scenariuszach, ale wcześniej wydawało się to nonsensem. Ale to prawda, jeśli spojrzysz na historie wielu rodzin, możesz zrozumieć, że jakiś dziwny program jest przekazywany nam wszystkim przez narodziny. Oto jedna z takich historii.
Rodzina: mąż, żona, cztery córki, dwóch synów. 1941 Żyją dobrze i nagle wybucha wojna. Ojciec i synowie idą na front. Matka i dziewczynki zostają w domu. Teraz dziewczynki muszą pomagać matce w pracach domowych, sprzątać domy, kopać w ogrodzie, podczas gdy matka pracuje dzień i noc w fabryce.
Dziewczyny dorastają nie z wieku, ale z charakteru, stają się silne. Mężczyźni wracają z frontu, wszystko wydaje się być w porządku, wszyscy są zdrowi, tylko każdy jest inny. Ojciec pije teraz dużo, bo ma przed oczami zamordowanych kolegów, twarze tych, których zabił, jego synowie są surowi i siwią, dziewczyny są niezależne, matka jest niewrażliwa i zimna.
Ojciec zaczyna pić, a po chwili po prostu wychodzi do innej kobiety. Matka zaczyna chorować. Najstarsza córka dorasta i wychodzi za mąż. Od beznadziei, bo trzeba, żeby nie pozostać starą panną. Żyją dobrze, rodzi jedną córkę, drugą, trzecią, czwartą. Mąż jest wściekły, chce syna, zaczyna pić, w domu są skandale. A potem znajduje sobie inną kobietę i wysyła swoją żonę z córkami.
Wraca do domu ojca. Matka jest bardzo chora, prawie nie może chodzić, ale pomaga córce przy dzieciach najlepiej jak potrafi. Córki wcześnie dorastają, muszą też pomagać babci i mamie. Ciągle pracuje, a potem znowu wychodzi za mąż i znowu nie z miłości, ale po to, aby w domu był przynajmniej jakiś mężczyzna. Ale nieudana. Mąż pije, bije, nęka dziewczyny. Kobieta rozwodzi się, jej matka choruje i umiera. W tym czasie najstarsza córka ma już 20 lat i postanawia poślubić kolegę z klasy, który bardzo pięknie wyznaje jej swoją miłość.
Narodziła się dziewczyna. Mąż zaczyna pić i iść w lewo. Nagle kobieta uświadamia sobie, że takie życie trzeba przerwać, że widziała to wszystko i nie chce tego powtórzyć. Ona sama wychowuje córkę, pracuje, studiuje, pomaga matce, która zaczęła bardzo chorować, i siostrom.
A teraz córka dorasta, tylko jedna. Co widziała w swoim życiu? Gdzie jest dla niej przykład szczęśliwej rodziny, miłości, troski, ciepła? Boi się myśleć o tym, jak potoczy się jej życie, nie chce powtarzać wszystkiego, co przydarzyło się jej matce, babci, prababci.
Ma już własne nastawienie do mężczyzn – wszyscy piją, oszukują, biją żony. Wie, że w tym życiu trzeba być silnym, polegać tylko na sobie, rodzić tylko tyle dzieci, ile można wychowywać i wychowywać samotnie. Znajduje się na ścieżce wydeptanej przez jej żeńskie przodkowie. I nie ma pojęcia, jak się stamtąd wydostać, jak nie utonąć w tym wszystkim!
Od razu powiem, że udało jej się z tego wszystkiego wyrwać. Poznała bardzo dobrego mężczyznę, z którym od 20 lat jest szczęśliwą żoną. Mają czworo dzieci, pierwsze dwie dziewczynki, a potem jeszcze dwóch chłopców. Bardzo trudno było jej się złamać, aby nie powtórzyć losu swoich ukochanych kobiet, musiała się stamtąd dosłownie wydostać.
Okazuje się, że sami możemy zmienić swoje życie? Nie, nie ignoruj doświadczenia przodków, ponieważ zostanie ono wchłonięte jak model. Będziemy dalej kroczyć tą ścieżką, ale możemy się wydostać. To przerażające, bolesne, niewygodne, ale jedyny sposób, aby wszystko zmienić na lepsze.
Nie możemy wszystkiego naprawić, nie możemy wziąć i przepisać historii, nie możemy przerzucić odpowiedzialności na innych, ale możemy spróbować uzdrowić siebie i swoje życie. Własnymi rękami!
Oryginalny artykuł znajduje się tutaj: https://kabluk.me/psihologija/kak-my-povtoryaem-sudbu-svoih-roditelej.html
