Nasi rodzice dali nam wychowanie i edukację. Dużo sobie odmawiali, porzucali swoje plany i cele, starali się zrobić wszystko, co możliwe, żebyśmy niczego nie potrzebowali. A co my w odpowiedzi? Dorośliśmy i na początku zaczęliśmy dzwonić rzadziej, a potem zupełnie przestaliśmy to robić. Jaki jest powód takiego stosunku do rodziców? W każdym problemie winne są obie strony, więc warto rozwiązać ten problem!
Rodzice oczekują od nas uwagi i szacunku, kiedy już stajemy się dorosłymi i niezależnymi ludźmi. Jest to rodzaj wdzięczności, której należy przestrzegać w stosunku do rodziców. Ale nie wszystkie rodziny mają szacunek i szacunek dla starszych. Czemu?
Wraz z nadejściem dzieci rodzice inaczej odbudowują całe swoje życie, nie śpią w nocy, wszystko spędzają czas wolny dla dzieci, cierpliwie zapewnij im dobry sen, zdrowe odżywianie, spacery, ubrania, zabawki. A wiele kobiet, stając się matkami, zaczyna okazywać swoim dzieciom nadmierną opiekę, którą nazywa się miłością. Ale w końcu ich dzieci dorastają nieodpowiedzialne i zależne.
W związku z tym, że matce zbytnio zależy tylko na zdrowiu fizycznym dziecka, nie wnika nawet w to, że jej potomstwo czasami potrzebuje wsparcia, rady, pomocy w problemie. Stwarza tylko takie warunki, które nie prowadzą do niczego złego, kontroluje poczynania dziecka, zapominając, że on też ma pragnienia i uczucia.
A teraz dziecko dorasta, staje w obliczu dorosłego życia, by tak rzec, z rzeczywistością i ma całą masę problemów. W ogóle nie rozumie, jak kontrolować swoje życie, jak się zachowywać, co robić. I czy jest w tym przypadku wdzięczny matce za wychowanie go? Nie, ma wiele problemów, urazy. W końcu nic nie wie o życiu i niczym szczeniak w kałuży jest zmuszony tarzać się w problemach.
I musisz edukować dziecko, aby rozumiało konsekwencje swoich słów, decyzji i działań. Aby sam wybrał swoją przyszłość, oceniając wszystkie za i przeciw.
Tak. Nie wszystkie dorosłe dzieci dzwonią do swoich rodziców, nie dlatego, że są bardzo zajęci, ale dlatego, że są obrażeni, ponieważ nie ma emocjonalnego związku. A rodzice są całkowicie winni, a nie dzieci. Nikt nie wie, jak wychowywać dzieci, nikt nie wie, co jest dobre, a co złe. Ale prawdą jest, że dzieci nie powinny być traktowane jak istoty o słabej woli, ale jak jednostki. Pozwól im popełniać błędy, oczywiście udzielaj rad, ale nie próbuj zmuszać ich do działania tylko tak, jak chce tata lub mama, gdzieś bądź surowy, ale też nie zapomnij o pochwałach, wsparciu w trudnych sytuacjach, bądź w razie potrzeby poduszką do płaczu i niezawodnym ramię. W przeciwnym razie wszystkie aspiracje i pragnienia dziecka zostaną po prostu zduszone w zarodku.
Jeśli między rodzicami a dziećmi jest wiele skarg, wiele nieporozumień, to kiedy dorosną i rozpoczną niezależne życie, komunikacja się zatrzyma. Dlatego, gdy twoje dzieci są jeszcze nastolatkami, lepiej usiądź i rozmawiaj o wszystkim otwarcie, szczerze. I ważne jest nie tylko słuchanie, ale słuchanie dziecka, tylko wtedy będzie można nawiązać kontakt!
Co powiedzieć dzieciom, które nie dzwonią do rodziców? Naucz się przebaczać, ponieważ są twoimi najdroższymi ludźmi. Starali się jak mogli, nie wiedzieli, jak to zrobić dobrze, trudno było im się wszystkiego nauczyć, może teraz tego żałują. Po prostu usiądź i porozmawiaj, bo kiedyś tych ludzi nie będzie...
Oryginalny artykuł znajduje się tutaj: https://kabluk.me/psihologija/vyrosshie-deti-ne-zvonyat-svoim-roditelyam.html
