Jako nastolatek mieliśmy firmę, 6 chłopców i 5 dziewczynek. Znaliśmy się od kołyski i często się spotykaliśmy. W ciepłym sezonie śpiewali piosenki na gitarze w parkach i po prostu rozmawiali. W zimnych porach roku, jak większość dzieci i młodzieży lat 90., zbieraliśmy się na korytarzach.
Był wśród nas jeden facet, który zawsze był bardzo zainteresowany dziewczynami. Bardziej interesujące niż chłopaki. Rozumiał nas, nie było tak, jak z innymi facetami. Od dzieciństwa był bliżej kobiecej części, naszej tak zwanej wspólnoty.
Zawsze myśleliśmy, że to dlatego, że był zakochany w jednej z dziewczyn. Jakoś zawsze patrzył na nią niejednoznacznie, a uwaga na nią była zawsze większa niż na innych naszych przyjaciół. Ale ona nie odwzajemniła się.
Ta dziewczyna spotyka się z innym facetem z naszej firmy odkąd skończyła 12 lat. Pod każdym względem byli dla siebie pierwsi i zawsze siadali obok siebie i przytulali się. Nasz bohater (który był bardzo bliski dziewczynom) często spacerował z tą parą i „rozwiązywał” ich konflikty oraz wspierał dziewczynę w każdy możliwy sposób, jeśli na przykład przysięgała. Jeśli płakała, on pierwszy biegł, żeby ją pocieszyć. Wszyscy są do tego przyzwyczajeni, nawet chłopak naszego przyjaciela.
Czy rozumiesz, jak to wyglądało? Wszyscy byliśmy pewni, że był w niej zakochany po uszy, tylko że to nie jest wzajemne.
Minęło 5 lat, a nasza para mimo prognoz wyszła za mąż. Rok później mieli syna, a ten facet wciąż spędzał z nimi czas, pomagał im przy dziecku, spacerował z nim i cały wolny czas spędzał w rodzinie.
Przez wszystkie lata nigdy nie przywiązywał się do naszego przyjaciela i nawet nie wspominał o żadnych uczuciach. Jej chłopak był tak pogodzony z tym, że ma obok siebie tego gościa, że jego nieobecność powodowała dyskomfort. Był jak członek rodziny. Taka jest niekonwencjonalna rodzina.
I tak, gdy nasza para miała niezgodę, w tym czasie ich syn miał już 6 lat, nasz przyjaciel postanowił wyjść na całość. I na naszym następnym spotkaniu zdecydowała, że tak powiem, „podjedzie” do tego „faceta”, który jest zawsze w pobliżu. Nawiasem mówiąc, wtedy wszyscy byliśmy bardzo pijani.
Według niej, kiedy zaczęła z nim flirtować i przytulać się do niego, zaczął się dziwnie zachowywać. Odsunął się od niej, było uczucie, że to wszystko jest dla niego obrzydliwe. Zwykle jednak potrafili siedzieć obok siebie godzinami. Ale kiedy przyszło do bliższej komunikacji, został odrzucony.
Przyjaciel żartobliwie zapytał: słuchaj, no cóż, przeszkadzasz mi od tylu lat, wynagrodzimy cię odpowiednio, mój mąż i ja już złożyliśmy pozew o rozwód, teraz jest to możliwe.
Na co jej odpowiedział: nie chłostałem za tobą. Kocham twojego męża.
Powiedzieć, że była zszokowana, to nic nie mówić. Sytuacja wydarzyła się 15 lat temu i wtedy wszystkie te rzeczy były bardzo dzikie, złe i nie było w zwyczaju o tym mówić.
Następnego dnia wszyscy zachowywali się tak, jakby nic się nie stało, komunikowali się w ten sam sposób, ale wszyscy rozumieli, że w firmie doszło do rozłamu i nie będzie tak jak wcześniej.
Nasza para rozwiodła się, a ich przyjaciel znalazł siłę, by przyznać się każdemu w swojej orientacji i, szczerze mówiąc, bardzo przestraszył męską połowę naszej firmy, zwłaszcza byłego już męża przyjaciela. Powiedziano mu już o uczuciach, jakie darzy go nasz tajemniczy przyjaciel.
Teraz rzadko się komunikujemy, ale na portalach społecznościowych widzę, że nasz niekonwencjonalny przyjaciel mieszka z mężczyzną. A ten mężczyzna tak bardzo przypomina byłego męża naszej przyjaciółki, że robi się to przerażające.
Myślę więc, czy jest wielu takich mężczyzn, którzy byli w stanie przyznać się przed sobą i innym w swoich preferencjach? Wszakże nasz stosunek do takich mężczyzn jest nadal bardzo niejednoznaczny i raczej negatywny lub hipokrytycznie pozytywny.
Czy podejrzewasz, że któryś z twoich przyjaciół jest gejem? A może ktoś się przyznał i teraz żyje z czystym sumieniem, spokojnie i szczęśliwie?
