Bólu osoby, która straciła ojca, po prostu nie da się opisać słowami. Wszystko, co mówią inni, nie daje pocieszenia: „Dasz sobie radę”, „Trzymaj się”, „Pomyśl o żywych”, „Wszyscy przez to przechodzą”, „To zdarza się każdemu”. Wszystkie te słowa po prostu zaczynają wkurzać. No cóż, o czym wszyscy mówią, kiedy rana po utracie jest zupełnie świeża, krwawi, a przede wszystkim doprowadza do szału, że nic nie da się zrobić ani zmienić.
Kiedy z jakiegoś powodu ludzie próbują kibicować i pocieszać słowami, w ich głosie słychać fałsz. Śmierć jednego z rodziców jest szczególnie trudna w momencie, gdy sam nie zdecydowałeś jeszcze w życiu i nie zorientowałeś się, czego chcesz.
Porozmawiajmy dzisiaj o trzech emocjach, których doświadcza każda osoba, która straciła ojca. Nikt o nich nie mówi, ale każdy ich doświadcza.
Będąc zgubionym
Rodzice są pierwszymi ludźmi, których widzimy, kiedy przychodzimy na ten świat. Od chwili, gdy wzięliśmy pierwszy oddech, nieustannie o nas dbali. Pokazali nam właściwą drogę, nauczyli życia, wychowali, pomogli pokonywać różne przeszkody.
Kiedy ktoś traci jednego z rodziców, czuje się zagubiony. Jest to szczególnie trudne dla tych, którzy mieli silną więź z ojcem, a teraz się zerwała. Chciałbym z nim porozmawiać, poprosić o radę, poczuć jego wsparcie. Ale zamiast tego prawie musisz rozmawiać ze sobą, płakać w poduszkę, nie rozumieć, co i jak robić. Słowa Ojca zawsze wspierały się w trudnych chwilach, a jego obecność zawsze ratowała od stresu i zmartwień.
Teraz ojca nie ma, a ci wokół ciebie zapewniają cię, że sobie z tym poradzisz. Ale dla ciebie to tylko puste słowa. Będzie ci trudno sobie z tym poradzić, bardzo trudne. Pustka będzie cię nieustannie nawiedzać, dopóki nie upłynie czas, dopóki nie nauczysz się decydować samodzielnie, aż staniesz się osobą dojrzałą.
Tęsknota
Nawet jeśli nie byłeś zbyt blisko z tatą, jego odejście pozostawi wielki niezatarty ślad w twoim życiu. Trudno jest sobie uświadomić, że ojca nie ma i nigdy nie wróci. Pogodzenie się z tym może zająć lata! Mówią, że ból minie z czasem, czas leczy. Ale tak nie jest. Po prostu twój ból stępi się, a tęsknota zawsze cię pożera. Na początku, zmuszony do kontynuowania spraw swojego życia, nagle przypomnisz sobie, że twojego ojca nie ma. Wiesz, kiedy siedzisz, coś robisz, rozpraszają się ważne rzeczy i jak cios w serce: „Mój tata umarł” i łzy, i wielka melancholia, pustka. Będziesz go pamiętał każdego dnia, prowadząc z nim rozmowę, choć psychiczną.
Zawsze możesz porozmawiać ze swoim zmarłym ojcem. Bez względu na to, jak bardzo ci wokół ciebie starają się cię pocieszyć, tęsknota będzie z tobą przez bardzo długi czas. Dopóki nie znajdziesz czegoś, co może uleczyć twoją duszę, twoje rany.
Wina
Po śmierci ojca każdy ma poczucie winy. Ktoś obwinia się, że spędzał mało czasu z rodzicem, kimś, kto nie miał czasu, aby powiedzieć ojcu o swoich uczuciach do niego, i kimś, kto po prostu umarł. Ale nie jesteś winien śmierci swojego ojca! Wiem, że nie ma sensu mówić teraz, zawsze będziesz gryzł myślą, że mogłeś coś zrobić, coś zmienić.
Jeszcze trudniej jest, gdy tata umiera w twoich ramionach. Będziesz nieustannie myśleć o tym, kto mógłby być najlepszym synem lub najlepszą córką, będziesz winić siebie za każdą chwilę, kiedy skrzywdziłeś swojego ojca, kiedy zachowywałeś się niegodnie z nim. To wszystko niestety będzie. Więc wszyscy. Każdy tego doświadcza ...
Będziesz pamiętał za każdym razem, gdy odpowiedziałeś mu niegrzecznie, kiedy odłożyłeś słuchawkę, rozmawiając z nim, jak go oszukałeś, nie wypełniłeś obietnicy, nie byłeś posłuszny, nie odwiedzałeś go. Ale w końcu nadal poczujesz się lepiej i będziesz mógł uczyć się na błędach, które popełniłeś.
Nie powiem słów pocieszenia, sam przez to przeszedłem, słowa są tu po prostu bezużyteczne. Życzę tylko siły i cierpliwości ...
Oryginalny artykuł znajduje się tutaj: https://kabluk.me/psihologija/3-emocii-kotorye-ispytyvaet-kazhdyj-kto-poteryal-otca-no-ne-govorit-ob-etom.html
