Shahzade Mustafa, otrzymawszy sanjak w Manis, próbował być godnym władcą swojego dziadka Selima i ojca Sulejmana.
Jednak bez względu na to, jak bardzo starał się Szahzad, wszystkie jego działania wywołały rozczarowanie i gniew władcy.
Mustafa chciał udowodnić, że jest godny swojego ojca i często dokonywał szlachetnych czynów, których, niestety, władca nie doceniał, ale postrzegał jako zdradę.
Kiedy Sulejman brał udział w kampanii wojskowej, Mustafa docenił powagę sytuacji i postanowił zbudować flotę do walki z Korsykanami. Oczywiście poinformował o tym władcę w liście, który nie dotarł do Sulejmana na sugestię Rustema Paszy.
Ale później Mustafa popełnił kolejny pochopny czyn - wyszedł na morze i wszedł na statek piracki, aby wyrwać dziecko z rąk barbarzyńców, za które zażądali ogromnego okupu.
Mustafa uwolnił dziecko, a także jego ludzi, przed atakami piratów. Ten czyn zasługuje na szacunek, ale kiedy Suleiman się o tym dowiedział, był wściekły: jak szahzad odważył się wypłynąć w morze i narazić się na takie niebezpieczeństwo.
Aby porozmawiać z Mustafą, Suleiman decyduje się z Mehmetem na polowanie, gdzie rozkazuje Mustafie pojawić się.
Sulejman opowiada swoim synom o losie ich wuja, który działał tak, jak mu się podobało i nie wyciągał wniosków ze swoich czynów, za które zapłacił życiem.
Mustafa zrozumiał, że jego ojciec mówił to za niego, a kiedy przyszedł do niego prosić o przebaczenie, Sulejman powiedział z wściekłością:
„Otwarcie postawiłeś się na moim miejscu i podjąłeś decyzję w moim imieniu. Co próbujesz udowodnić? Stałeś się bardzo arogancki, duma przesłania ci oczy. Trudno ci nawet prosić o przebaczenie.
Później w swoim namiocie Sulejman zebrał swoich synów i zdjął pierścień z palca, mówiąc:
- Ten pierścionek należał do mojego zmarłego ojca, dał mi go podczas polowania w Manisa. Myślę, że czas zrobić prezent.
Mustafa był pewien, że jego ojciec da mu ten pierścień, ale Suleiman dał go Mehmetowi.
Sfrustrowany Mustafa poprosił o pozwolenie na powrót do swojego sanjaka.
Zdał sobie sprawę, że jego ojciec wezwał go na polowanie, aby dał mu nauczkę. Ale zdał sobie również sprawę, że gdyby Mehmet zrobił to samo, co on, wszyscy by go chwalili, a zwłaszcza ich pan.
Mustafa od dawna domyślał się, że nie łaskawił go władca, a dar pierścienia dla Mehmeta, który przechodzi z ojca na syna, potwierdza to po raz kolejny.
