Kiedy sułtan Sulejman dowiedział się, że wielki wezyr Ibrahim Pasza zaprosił rzeźbiarza do swojego pałacu, aby stworzyć jego posąg, potraktował to jako osobistą zniewagę, biorąc pod uwagę, że pasza chce zająć miejsce Suleiman.
Sułtan nakazał sprowadzić Ibrahima Paszy do swoich komnat, w których stał już posąg Paszy.
Sułtan przypomniał Ibrahimowi zdanie, które przypadkowo usłyszał od Paszy:
„Na siedmiu wzgórzach, stolicach trzech kontynentów, otoczonych dwoma morzami. Ludy ziemi uklękną przed moimi posągami i złożą mi przysięgę. "
Sułtan Sulejman zapytał Wielkiego Wezyra, co go napędza: czarna duma lub pragnienie władzy. Czy naprawdę nie wystarczy mu, że jest drugą osobą w pałacu i ma ogromne przywileje.
Sulejman, dobywając miecza, zdjął głowę posągu paszy ze słowami:
„W moim kraju nikt nie odważy się stawiać posągów oprócz moich własnych. A kto mi się nie posłucha, otrzyma godną karę.
Ibrahim Pasha zdał sobie sprawę, że werdykt losu jest nieuchwytny i stracił zaufanie sułtana. Następnie Pasza wręczył powierzoną mu pieczęć sułtanowi i poprosił o rezygnację.
Sułtan Sulejman w milczeniu wziął pieczęć, a Pasza udał się do domku myśliwskiego, aby czekać na jego werdykt.
Ale Sulejmanowi bardzo trudno jest podjąć decyzję, ponieważ Ibrahim Pasza przez wiele lat był nie tylko jego prawą ręką i mężem swojej siostry, ale także przyjacielem, który niejednokrotnie ratował mu życie.
