Kiedyś zadzwoniłem do przyjaciela. Powinna urodzić w styczniu, brzuch zdrowy, ledwo oddychający. Zadzwoniłem więc do niej i zapytałem, jak się czuje, i okazało się, że biega po supermarkecie, kupując artykuły spożywcze.
- Muszę jutro iść do szpitala. Tak, mam zaplanowane cięcie cesarskie. Moje zdrowie jest w porządku, poruszam się powoli, ale nie, to nie jest trudne. Ale wkrótce wrócę z córką do domu. Jak wszyscy na nią czekamy!
Głęboko ciężarna Natasza wędrowała po sklepie, jednocześnie rozmawiając ze mną przez telefon. I przyjechała tam, żeby zrobić dobry zakup. Powoli zbierała jedzenie i ostrożnie wkładała je do wózka. Wokół ludzie też coś kupowali, omijali ją z ogromnym brzuchem, patrząc na nią jak na wariatkę. Czas, żeby urodziła, a ona idzie na zakupy, szalona kobieta.
- Jestem teraz w sklepie. Poszedłem do największego supermarketu, tu łatwiej się poruszać, a towarów jest dużo więcej, dobry wybór. Kolczyk pozostaje sam przez tydzień. Kto go nakarmi, kiedy będę w szpitalu? Teraz kupię jedzenie i pójdę do domu do pieca. Jak dobrze będzie mu później, jest kuchenka mikrofalowa, podgrzał jedzenie i zjadł!
- Jestem w samochodzie, nie martw się. Zawiozę wszystko na wózku do bagażnika, usiądę i cicho pójdę. Nie martw się, ciąża to nie choroba! I czuję się całkiem normalnie!
Natasza westchnęła ciężko i pokuśtykała w stronę kasy. Po drodze wciąż rozmawiała ze mną przez telefon i po drodze odbierała z półek towary, o których wcześniej zapomniała zabrać.
„Myślę, że barszcz powinien być prawdopodobnie ugotowany. Na pewno będę się trzymać pierogów i pierogów. Kupiłem warzywa do sałatki, wziąłem ser, gotowane i wędzone kiełbaski. No żeby mój mąż nie był głodny. Chociaż, pamiętam, kiedy ostatni raz nie jadł barszczu, przyszedł i go wylał. Och, jest nawet zbyt leniwy, żeby nawet podgrzać jedzenie, więc martwię się o niego, jak sobie poradzi. Może ugotuję mu jakieś ucho, nawet nie wiem? Cóż, to nie jest jak dostawanie dla niego makaronu błyskawicznego, czy dostanie żołądka?
- Powiedziałem mu, żeby nic nie robił w domu i żeby nie zmywał naczyń. Przyjdę i to umyję. Zapytała mamę, kilka razy do niego podbiegnie, zobaczy, jak może, jak może pomóc. A teściowa nie ma sensu prosić o nic, w dzieciństwie niewiele się o niego troszczyła. Och, można też piec placki, nawet nie trzeba ich podgrzewać, z ziemniakami, z kiełbaskami, z kapustą, którą on naprawdę kocha!
Natasza podeszła do kasy, ciężko dysząc, masowała sobie plecy, w końcu miała termin, poruszanie się po sklepach nie było łatwe.
„Nie martw się, nic mi nie jest, dam sobie radę”. Wrócę teraz do domu, położę się, trochę odpocznę. Rozumiem, że Seryozha poradzi sobie beze mnie, ale nadal chcę się nim opiekować, lubię to i nie chcę się martwić, czy zjadł, czy nie.
Pożegnaliśmy się z koleżanką, potem zadzwoniłem do niej ponownie, żeby się upewnić, że dotarła do domu i tyle, już jest w szpitalu. Po prostu nie mogę zrozumieć takich kobiet. Jak możesz opiekować się kimś ze szkodą dla siebie i swojego zdrowia? Było jej naprawdę ciężko, już niedługo urodzi córkę i wydaje się, że cała opieka nad dzieckiem również spadnie tylko na jej barki. A Seryozha będzie nadal leżeć na kanapie, od czasu do czasu pytając, czy ugotowała dla niego barszcz i czy smażyła ciasta z kapustą! Gdzie był jej mąż w tym momencie, kiedy kupowała mu jedzenie? Zastanawiam się, czy wcale się nie wstydzi?
W końcu kobieta w takim stanie musi myśleć o swoim dobrym samopoczuciu, o swoim dziecku, a nie o jedzeniu męża. Czy on jest trzyletnim dzieckiem? Nie wie, gdzie są sklepy, nie umie posługiwać się pieniędzmi, nie umie włączyć kuchenki, mikrofalówki i nie ma pojęcia, jak wypłukać talerz? Czy nadal się mylę? Może ciąża naprawdę nie jest chorobą?
Czy uważasz, że zachowanie mojego przyjaciela jest prawidłowe?
Oryginalny artykuł znajduje się tutaj: https://kabluk.me/poleznoe/muzh-podrugi-ostalsya-na-nedelju-odin.html
