Dowiedziawszy się, że Namyk uciekł, Handan postanowił wrócić do rezydencji, by pozwać Yetera. Handan uznał decyzję Namyka za pochopną i nie zamierzał oddać domu w ręce Yetera. Po konsultacji z prawnikiem Handan dowiedziała się, że skoro jej brat nie ma własnych dzieci, siostrzeniec zostanie pierwszym spadkobiercą swojej domeny.
Abidin wyjaśnił matce, że nie zakwestionuje decyzji wuja i nie odbierze rezydencji Yeterowi, ale Handan nie zamierzał się poddać. Uważała ten dom za swój i nie zamierzała oddać go łowcy dla bogactwa.
Handan przez wiele dni była w biurze brata, przeglądając papiery, przygotowując je do procesu. W międzyczasie piła kawę w swoim ulubionym fotelu i starała się jak najdotkliwiej skrzywdzić Yetera i nauczyć życia „do niczego” syna.
Yeter nie wdawał się w kłótnie z Handanem. Wiedziała, że ten dom słusznie i legalnie należy do Ferhat i Handan nie mógł nic z tym zrobić.
Jednak gdy Handan odkrył, że w sejfie Namyka zniknęła sprawa z pieniędzmi, założyła, że zrobił to Yeter.
Oskarżając Yetera o kradzież, Handan zażądał zwrotu pieniędzy. Yeter była zmęczona atakami siostry. I zdecydowała, że nadszedł czas, aby dowiedzieć się, kto jest właścicielem tego domu.
Yeter powiedział Handanowi, że nie ma sensu kraść pieniędzy, ponieważ należą już do niej. Yeter powiedział Handanowi, że Ferhat jest synem Namyka Emirkhana, co oznacza, że wszystko należy do niego. Nie miała za co ukraść własnych pieniędzy.
Nie tego Handan się spodziewał. Teraz zrozumiała, że żaden sąd nie zwróci jej tego domu. Handan zebrała swoje rzeczy i opuściła posiadłość, w której uważała się za kochankę.
