Każdy zna zasady wychowania, ale jeśli chodzi o wychowanie własnych dzieci, z jakiegoś powodu nie można nic zastosować. W rezultacie w niektórych rodzinach dorastają niewdzięczne dzieci i samolubni ludzie.
Psychologowie identyfikują dwa główne powody, dla których tak się dzieje:
Pierwszym powodem jest brak surowości rodziców. Dzieje się tak w tych rodzinach, w których rodzice za dużo pozwalają swojemu dziecku, spełniają każdą jego zachciankę. W rezultacie dziecko staje się niewdzięczne, zepsute i aroganckie. Widać, że chcesz rozpieszczać swoje dziecko, zwłaszcza gdy samo dzieciństwo było głodne, ale coraz częściej dlatego dzieci w przyszłości zaczynają traktować swoich rodziców jak konsumenta.
Drugi powód to autorytarne metody edukacji. Dokładne przeciwieństwo pierwszego powodu. W takich rodzinach dzieciom brakuje uwagi, czułości, troski, macierzyńskiego ciepła. Na dziecko nakładane są wygórowane wymagania, a za wszelkie wykroczenia jest ono karane. W rezultacie dziecko żyje w ciągłym strachu przed potknięciem się, popełnieniem błędu i stopniowo oddala się od rodziców. I nie może być mowy o jakimkolwiek uczuciu wdzięczności dla rodziców!
Niestety czasami trudno jest ustalić przyczynę niewdzięczności dzieci, a także bardzo trudno jest zachować równowagę podczas wychowywania dziecko w czułości, ale nie staje się rodzicem, który jest uważany za konsumenta, okazujący surowość, ale nie stawający się tyran.
Czasami te same warunki wychowania mogą dać zupełnie inne rezultaty. Podaję ci na przykład trzy sytuacje, w których możesz wskazać przyczyny powstawania niewdzięczności u dzieci w stosunku do rodziców.
Sytuacja pierwsza
Rodzina ma wiele dzieci. Tata jest bardzo surowy, potrafi go nawet uderzyć paskiem, dużo pracuje. Mama też dużo pracuje, najważniejsze jest to, że dzieci są schludnie ubrane i karmione. Dzieciom brakuje czułości i troski rodziców, są pozostawione samym sobie. Dorastając, dziękują rodzicom za wszystko, co zrobili. Przychodzą z wizytą, ale nie często. Generalnie nie zapominają o swoich starych ludziach, nigdy nie zostaną porzuceni i nie zostaną porzuceni, nie ma nawet potrzeby martwić się o żaden dom opieki!
Sytuacja druga
Rodzina ma dwóch synów. Są wychowani w surowości i sztywności. Rodzice są pewni, że nie powinieneś seplenić z chłopcami. Za wszelkie wykroczenia są karani. Mimo to dzieci nie odczuwają złości i urazy wobec swoich rodziców, wierząc, że robią wszystko dobrze.
Po dojrzewaniu synowie odchodzą, niechętnie podchodzą do rodziców, dom rodzinny też nie budzi ciepłych uczuć i atrakcyjności. Rodzice są ciągle sami, czują się zapomniani i opuszczeni, wyrzucają dzieciom niewdzięczność.
Sytuacja trzecia
Rodzina ma jednego syna, cała miłość rodzicielska zawsze była dla niego samotna. Rodzice nie byli surowi, ale prowadzili dyskusje edukacyjne na temat wykroczeń. Nie psowali się, gdy tylko było to możliwe, kupowali najpotrzebniejsze rzeczy i rozmawiali o tym, jak trudno jest człowiekowi otrzymać pieniądze. Dziecko nauczyło się wykonywać prace domowe i pomagać starszym. Chłopiec sam wybierał kręgi i sekcje, w których chce się uczyć, rodzice dali mu w tym niezależność, chociaż czasami wybór syna był daleki od ich pragnień. Facet również wybrał, gdzie uczyć się po szkole, jego rodzicom nie podobał się jego wybór, ale nie narzucili swojej opinii.
Po dojrzewaniu syn codziennie dzwoni do matki, zawsze pomaga ojcu, aw każdy weekend próbuje uciec do rodziców, przyjeżdżając na długi czas iz prezentami.
Jak się okazało, na kształtowanie poczucia wdzięczności wpływa nie tylko styl rodzicielstwa. Ważne jest, aby szanować swoje dzieci, a także ich pragnienia, zainteresowania i aspiracje. Dziecko dorośnie wdzięczne, jeśli rodzice pozwolą mu osiągnąć własne cele.
Jakie są Twoje relacje z rodzicami lub dorosłymi dziećmi? Jak się wychowałeś i czy jesteś wdzięcznym dzieckiem? Co możesz powiedzieć o swoich własnych dzieciach, czy stały się ci wdzięczne?
Oryginalny artykuł znajduje się tutaj: https://kabluk.me/poleznoe/otkuda-berutsya-neblagodarnye-deti-primery-iz-zhizni.html
