Sentymentalna historia z duńskimi norkami zmieniła się w sentymentalną właśnie dlatego, że wirus wykorzystywał zwierzęta jako inkubator.
W takim inkubatorze wirus gromadzi różne mutacje.
Może się wydawać, że mutacje są złe, ale w rzeczywistości mutacje zapewniają zmienność, która napędza ewolucję.
Oznacza to, że istnieje wiele, wiele różnych nowych zmian, z których niektóre będą przydatne, a niektóre nie. Jeśli zmiana będzie korzystna, taki organizm będzie się rozmnażał i przekaże swoje nowe cechy potomstwu.
Okazuje się, że jeśli zrobisz więcej mutacji wirusa, wirus zacznie ewoluować i może stać się bardziej niebezpieczny.
Mutacje pojawiają się tam, gdzie wirus żyje przez długi czas i nie umiera. Duńskie norki okazały się zbiorowym inkubatorem, w którym wirus krążył, bawił się tak, jak chciał i gromadził różne nowe mutacje. To było niebezpieczne, dlatego inkubator potraktowano tak brutalnie.
Mniej więcej ta sama historia dzieje się w ludziach, którzy mają bardzo słabą odporność. U takich osób wirus żyje miesiącami i ma czas na wypróbowanie wielu różnych mutacji.
Cóż, z grubsza mówiąc, jeśli wirus dostanie się do silnej osoby i zdecyduje się zmutować, układ odpornościowy szybko zabije tego wirusa, a on nie będzie miał czasu, aby cokolwiek spróbować.
Ale jeśli dana osoba nie jest w porządku z odpornością, wirus spróbuje jednej mutacji, a następnie, podobnie jak nowe spodnie, spróbuje innej mutacji. Jeden i ten sam wirus będzie nieustannie wychwytywał takie mutacje przez kilka miesięcy. Jak złodziej, który otwiera zamek różnymi kluczami głównymi.
Jeśli będzie wystarczająco dużo czasu, wirus podniesie właściwy klucz główny, otworzy nasz zamek i wysadzi nas w drobne kawałki.
Okazuje się, że osoby ze słabą odpornością stają się inkubatorem, w którym wirus bawi się i kumuluje siły. Takie osoby należy chronić, nie kaszleć na nich i prawdopodobnie szczepić. Jeśli pozwolimy wirusowi zaatakować słabych, wyłoni się z nich w postaci niebezpiecznego mutanta. Zaszczep się i zmniejsz liczbę wirusów!
