Myślisz, że im więcej dzieci - tym więcej problemów? Ani trochę.
Są jednak pewne problemy, których nie należy lekceważyć.
1. Jedyne dzieci są bardziej zepsute.
Kiedy w rodzinie jest tylko jedno dziecko, istnieje większe ryzyko, że rodzice będą otaczać je nadopiekuńczością.
Jedyne dziecko jest bardziej pobłażliwe, podatne na jego manipulacje, spełnia każde z jego życzeń i wymagań. Nie zawsze tak jest, ale w zdecydowanej większości przypadków.
Jeśli jedyne dziecko również spóźnia się dla rodziców, wszystkie negatywne chwile tylko się nasilają.W wieku dorosłym przekładają się na egocentryzm, brak empatii i niedorozwiniętą inteligencję emocjonalną.
2. Jedyne dziecko jest mniej uspołecznione.
Posiadanie brata lub siostry daje dziecku możliwość spotkań towarzyskich w komfortowej, rodzinnej atmosferze.
Rodzice zwykle nie doceniają tego, że dziecko naprawdę nudzi się samotnie w domu. O wiele ciekawiej jest z bratem lub siostrą.Możesz obawiać się konfliktów między dziećmi w rodzinie. Ale w rzeczywistości sytuacje konfliktowe, umiejętność ich rozwiązywania i doświadczenie, które dają, jeszcze bardziej przyczyniają się do socjalizacji dziecka, umiejętności znajdowania zrozumienia z innymi dziećmi.
3. Jedyne dziecko jest bardziej kontrolowane.
Kiedy jest kilkoro dzieci, uwaga rodziców jest „rozproszona”. Przecież to nie tylko bezpośredni nadzór, ale także szeroki wachlarz zadań i zagadnień dotyczących życia każdego z dzieci.
A jeśli jest tylko jedno dziecko, to wszystkie myśli i czyny rodziców, cała uwaga skupia się tylko na nim. Oczywiście z wiekiem zaczyna mu to przeszkadzać, chce pozbyć się ciągłej uwagi i kontroli.
4. Jest to łatwiejsze dla rodziców z kilkorgiem dzieci.
To fakt, który może być niezrozumiały dla rodziców jedynaka. Wydaje się, że jeśli jedno nie jest łatwe, to dwa lub trzy to po prostu wyczyn.
Ale rodzice kilkorga dzieci powiedzą ci: z każdym nowym dzieckiem poziom lęku i lęku maleje. Mama ma więcej doświadczenia i odporności, istnieje możliwość poprawienia przeszłych błędów (a co najważniejsze - wiedzy jak zrób to), już dobrze rozumie, o co naprawdę warto się martwić i co zamknąć oczy.Jeśli rodzice często boją się zostawić nawet jedno dziecko na noc z babcią, to rodzice dwójki lub trójki dzieci bezwstydnie wybierają się na wycieczkę dla dwojga. Ale najważniejsze jest to, że wiedzą na pewno, że dzieci zniosą to absolutnie normalnie i nie będą czuć się winne.
5. Jedynym dziecku trudniej jest oddzielić się od rodziców.
Natura ustanowiła, że po osiągnięciu określonego wieku „młode” musi opuścić rodzicielskie „gniazdo” i rozpocząć samodzielne życie. To nie jest tylko normalne, jest to konieczny etap w tworzeniu odrębnej niezależnej osobowości.
Ale jeśli w rodzinie jest tylko jedno dziecko, może to być trudne z powodu poczucia winy wobec rodziców.
Skąd to pochodzi? Wychowują go sami rodzice, którzy nadopiekują się swoim dzieckiem, nie pozwalają mu być samodzielnym, myśleć i robić wszystko za niego, nie mogą puszczając go, traktuj go jak trochę, nawet w wieku 20-30-40 lat, w rzeczywistości - nie ufaj i uważaj, że bez nich nie można żyć.Może również istnieć opcja wyprowadzenia dziecka od rodziców, ale nadal pozostaje w ścisłej psychologicznej zależności od nich. Jest to również konsekwencja manipulacyjnego zachowania samych rodziców. Wydaje się, że dziecko żyje osobno, ale dla niego, tak jak poprzednio, opinia mamy i taty oraz ich zainteresowania są wyższe niż ich własne, wyższe niż interesy jego nowej rodziny itp. To niezbyt zdrowa sytuacja, musisz się zgodzić.
W rodzinie, w której dorastało dwoje lub więcej dzieci, jest to również możliwe, ale raczej gdyby rodzice stosowali despotyczną formę edukacji.
Będziesz także zainteresowany przeczytaniem:
- 10 rzeczy, których dzieci naprawdę od nas chcą
- jak zaszczepić dyscyplinę dziecku i nie zranić jego psychikib
- kryzys 3 lata - jak właściwie reagować na zachcianki dzieci
