Ograniczenie wynika bezpośrednio z teorii przywiązania.
W rzeczywistości wszyscy troskliwi rodzice, którzy próbują wczuć się w dziecko, nie manipulując nim, nie karcąc go nieoczekiwanie, robią to samo powstrzymywanie.
Jaki jest tutaj haczyk i wada?
W rzeczywistości wyłącznie w podejściu do rodzicielstwa. Dotyczy to tych mam i tatusiów, którzy tak chętnie przeżywają dla dziecka emocje, że zupełnie zapominają o drugim obowiązkowym kroku. Po zaakceptowaniu i uświadomieniu sobie emocji musisz nauczyć się odpowiedzialności.
Oznacza to zrozumienie, że nie wszystkie negatywne konsekwencje działań są rozwiązywane przez uściski matki.
Ze strony rodziców może to wyglądać na propozycję wspólnego przemyślenia rozwiązania problemu, gdy emocje opadną i można przyjrzeć się sytuacji z zewnątrz.
Najmłodszym rozwiązania proponują rodzice, starsze dzieci same mogą gromadzić swoje doświadczenie i wiedzę i dojść do rozwiązania.
Dlaczego faza odpowiedzialności jest ważna?
W przeciwnym razie zwyczaj narzekania i biegania do mamy zamiast rozwiązywania problemów może przeciągnąć się z czasem.
Ostatecznie zadaniem rodziców jest nie tylko zaakceptowanie i zrozumienie emocji dziecka, pocieszenie i wsparcie, ale także nauczyć go, jak żyć samodzielnie, szukać wyjścia, wyciągać wnioski, być odpowiedzialnym za słowa i czyny.W rzeczywistości osoby, które nieustannie szukają pojemnika na swoje emocje, często znajdują się wśród dorosłych. Wolą jęczeć, narzekać, wyrażać niezadowolenie, agresję i inne emocje - ale po prostu nie zbierają się, by zmienić swoje życie na lepsze.
Będziesz także zainteresowany przeczytaniem:
- 5 powodów, dla których kłamstwo jest dobre dla dziecka
- Jak postępować z dziećmi innych ludzi, które cię dopadły
- Czy potrafisz rozpieszczać dziecko uwagą?
