Większość rodziców na początku nie może się doczekać pierwszych słów dziecka, ale po roku lub dwóch marzy o milczeniu i jakoś poradzić sobie z małą „gadką”.
Dlaczego dzieci dużo mówią?
1. Cechy temperamentu
W takim przypadku zwykle jedno z rodziców lub dziadków lubi też dużo rozmawiać, co wraz z odziedziczonym temperamentem zostało przekazane dziecku. Z wiekiem dziecko będzie bardziej świadome tego, kiedy mówienie jest właściwe, a kiedy warto milczeć. Najważniejsze jest to, aby sami rodzice to zrozumieli i poprawnie przekazali dziecku.
2. Cechy wieku
Na przykład w wieku trzech lat dziecko aktywnie uczy się świata: jego mózg pracuje z zawrotną prędkością, wszystko wchłania w siebie, jak gąbka, szybko się uczy i zapamiętuje, stale przetwarza nowe informacje, uczy się znajdować związki przyczynowe i robić wnioski.
Oczywiście chcę podzielić się wynikami takiej aktywnej aktywności umysłowej. W ten sposób dziecko czuje się zaangażowane w świat dorosłych.
3. Brak uwagi
Dzieci często rozmawiają tylko po to, by zwrócić na siebie uwagę dorosłych. Zmieniają tematy, zadają pytania, chcą urzec rodziców rozmową przynajmniej o czymś. I nie zdając sobie z tego sprawy, osiągają odwrotny efekt, gdy dorośli wpadają w złość, irytację i próbują się zdystansować.
4. Nadpobudliwość i deficyt uwagi
O takich stanach powinien wydać wykwalifikowany lekarz, nie warto samodzielnie diagnozować dziecka. Należy pamiętać, że nadpobudliwość i zaburzenia koncentracji uwagi to trudny stan, ale nie jest to tragedia, można z nią żyć i skutecznie ją kontrolować.
Jakie inne objawy towarzyszą nadpobudliwości i zaburzeniom koncentracji:
- częste powtarzające się ruchy rąk, stóp, niemożność spokojnego siedzenia na krześle, zwinność;
- niezdolność do skoncentrowania się na szczegółach, w sprawie, która wymaga skupienia, unikania i irytacji podczas takich czynności;
- niezdolność do koncentracji, ciągła zmiana aktywności, chęć biegania, skakania i poruszania się w każdy możliwy sposób w sytuacjach, które są do tego nie do przyjęcia.
Jeśli takie objawy są konsekwentnie obserwowane u dziecka od 3 lat przez 6 miesięcy lub dłużej, to zdecydowanie należy skontaktować się z psychiatrą i neurologiem. W takim przypadku dziecko nie będzie w stanie samodzielnie poradzić sobie ze swoją gadatliwością.
Będziesz także zainteresowany przeczytaniem:
- 5 powodów, dla których kłamstwo jest dobre dla dziecka
- Częste obawy u dzieci poniżej 3 lat i sposoby radzenia sobie z nimi
- Czy potrafisz rozpieszczać dziecko uwagą?
