Przyzwyczailiśmy się uczyć dzieci, jak mówią prawdę. Ale kłamstwo też się przydaje, prawda?
Są tu dwie ważne kwestie. Po pierwsze, wszyscy ludzie (nie tylko dzieci) kłamią, a kto mówi, że nie kłamie, przynajmniej kłamie w tej sprawie. Dlatego dziecinne kłamstwa należy traktować z pewnym spokojem. Ważne jest, aby znaleźć przyczynę, a nie walczyć z samym kłamstwem.
Po drugie, ludzie kłamią od tysiącleci. A to nie zawsze jest złe. Początkowo kłamstwo jest próbą uniknięcia niepotrzebnych konfliktów i pojedynków. I do dziś wszyscy dorośli używają tego „kłamstwa na dobre”. Dzieci dochodzą do tego stopniowo.
Kłamstwo nigdzie nie odejdzie, ani z naszego życia, ani z życia dziecka, warto uznać to za fakt i przestać walczyć z wiatrakiem.
Należy też pamiętać, że dzieci postrzegają kłamstwa inaczej niż dorośli. Dla nich nie jest to celowa krzywda komuś, ale okazja do zrobienia małej magii: powiedzenia o czymś, co w rzeczywistości nie istnieje.
Małe dzieci zaczynają kłamać, mówiąc, jak by sobie tego życzyły. I trudno oczernić taki akt ciężką nazwą „kłamstwo”. Pytasz dziecko, które złamało talerz. Odpowiedź: „Nie ja”. To wcale nie jest próba oszukania cię. Po prostu dziecko szczerze chce, aby nie był winny takiego czynu.Ważne jest, aby przekazać małym dzieciom, że pożądane nie staje się rzeczywistością ze słów. Może to być trudne, jeśli dziecko zna bajki, w których życzenia spełnia dźwięk. I oczywiście wszyscy rodzice zapewniają dziecko, że pocałują złamane kolano - i przestanie boleć.
Więc dziecko wierzy, że same słowa mogą spełnić życzenia. I będziesz musiał stopniowo uczyć się czegoś przeciwnego.
Nie sposób żądać od dziecka, aby w jednym przypadku wierzył w „magię słów”, w drugim - nie i dlatego nie kłamał.
Kiedy dzieci leżą szczerze, wokół tego samego zepsutego talerza, ważne jest, aby było jasne, że wiesz, kto jest winny, ale nie skupiaj się na samym kłamstwie.
Dzieci w wieku szkolnym kłamią, ponieważ rodzice w tym okresie szczególnie czują się jak szefowie: nie dają odpustów, nie słuchają wymówek. Nie możesz im powiedzieć, dlaczego właściwie opuściłeś lekcję lub dostałeś złą ocenę - musisz wyjść.I w takiej sytuacji ważniejsze jest, aby rodzice zwracali uwagę na swój związek z dzieckiem: czy są naprawdę otwarci i ufni. Dziecko powinno wiedzieć, że w rodzinie może dzielić się wszystkim - wtedy możemy mówić o braku kłamstw w komunikacji. Ale! Zaufanie i wymóg mówienia o wszystkim to różne rzeczy, nie należy ich mylić.
Zawsze należy pamiętać, że kłamstwo to powszechna ludzka technologia. Wszyscy to robią, często z dobrymi intencjami. Ogólnie rzecz biorąc, nie pozwalanie dzieciom kłamać jest również szkodliwe. W przeciwnym razie przynajmniej nie nauczą się odróżniać prawdy od kłamstwa.
Będziesz także zainteresowany przeczytaniem:
- Jak wychować dziecko, które cię nie okłamie
- Jak odzwyczaić dziecko od przeklinania
- 10 sekretów idealnych rodziców - jak lepiej zrozumieć dzieci
