Aleksandra Anastasia Lisowska - Sułtan i Sulejman zdołali nauczyć się wszystkich rozkoszy czystej i silnej miłości.
Minęło już około pięciu wieków, a o ich miłości wciąż się mówi, a nawet kręcą filmy.
Dla Aleksandry Anastasii Lisowskiej życie w haremie nie było słodkie. Niektórzy zazdrościli, inni nienawidzili, ale byli tacy, którzy z oddaniem i wiernie służyli pani, a może nawet kochali.
Ile razy Haseki zdołał oszukać „babcię kosą”, ale życie nie może trwać wiecznie i prędzej czy później się kończy.
Po egzekucji Mustafy i śmierci Jihangira władca wycofał się ze swojej żony.
Nie prowadzili już szczerych rozmów przy filiżance kawy, a nawet trzymali się z daleka od siebie.
Każdy sam przeżywał smutek, który oczywiście wpływał na stan umysłu każdego.
Po latach przychodzi czas, kiedy Sulejman zdaje sobie sprawę, że bez swojego Lunolika Aleksandry Anastasii Lisowskiej umiera.
Pisze wzruszający list do ukochanej, w którym wyraża swoje uczucia.
Pan ze swojego balkonu obserwuje Aleksandrę Anastazję Lisowską czytającą jego wiersze iw tym momencie dowiaduje się o nieuleczalnej chorobie sułtanki swojego serca.
Tę niepokojącą wiadomość dla władcy ze łzami w oczach przyniósł Sumbül - tak, mimo zakazu kochanki.
Sulejman, dowiedziawszy się o chorobie swojej żony, nie mógł uwierzyć, jak będzie bez niej żyć. Podniósł wszystkie bystre umysły w dziedzinie uzdrawiania, ale niestety nie można wyleczyć kobiety.
